Tijdens een ontmoeting tussen mij en directeur Edwin Frei, vroegen we het ons af. Wat is toch het geheim van Het Schild. Iedereen die hier binnenkomt voelt het, maar kan er geen woorden voor vinden, of de vinger erop leggen. Wat is dat toch? Die energie die je doet ontspannen.
En vandaag heb ik het ontdekt. Echt waar.
Ik wandel met mijn geleidehond Habibi door ons park. Ze loopt niet in haar tuigje, want hier is dat voor mij niet nodig. Ik vind mijn weg samen met haar, terwijl ze aan de riem loopt. Ze neemt me mee op een paadje waarvan ik niet helemaal precies weet waar het uitkomt. Ze snuffelt en neust en geniet met volle teugen. Ik laat haar begaan. Dan springt ze over de geleidedraad die hier langs de paden gemaakt is en als ik haar volg komen we op een zacht, dicht grastapijt. Om ons heen is het stil. In de verte een zachte brom van de snelweg. Dichterbij het klateren van de fontein en boven ons hoofd de zingende vogels.
Ik strek me uit op het groen ruikende gras. Habibi neust nog wat rond en gaat uiteindelijk aan mijn voeten liggen.
Dan gebeurt het.
Ik ontspan. Mijn hele lijf kan hier liggen. Zomaar. Ik hoor de vissen in het water springen. Het gras kriebelt onder mijn handen en mijn hoofd. De zon verwarmt mijn huid en ik hoef niets meer. Vooral, ‘en dat is het geheim’, ik ben volkomen veilig.
Voor het eerst in mijn leven kan ik in een park liggen zonder dat ik hoef op te letten. Hier kan mij niets gebeuren. Hier kan ik zijn en verder niets meer.
De vogels zingen voor mij. En mijn hond en ik kunnen helemaal ontspannen, want we hoeven niet meer op te letten, of op ons hoede te zijn.
Ik ben zo blij, dat ik tranen van vreugde laat stromen.
Voor het eerst in mijn leven ervaar ik hoe het voelt, om écht veilig te zijn, in volkomen vertrouwen op mezelf en mijn omgeving.
juni 2013 – Willemeine Bol
***
terug naar de beginpagina van podium
terug naar de beginpagina van de website